Iran cz.1

2015-04-12

Opuszamy rano Turcję i po około 40 km docieramy do granicy. Po stronie tureckiej malowniczy syf i sterty śmieci.

W Iranie jakoś ładniej:

O karnet CDP nikt nie pyta. W końcu sami je wyciągamy i wysyłamy przewodnika po pieczątki. W środku stoi Abbas. Język perski brzmi podobnie do węgierskiego.

[IRAN 1 USD=3300 Tomanów, czas PL+ 2,5 h, literek diesla kosztuje 500 lok.]

W Urmai wymieniamy dolary na lokalną walutę tj. Tomany i Reale.
1 USD=3300 Tomanów lub 33 000 Reali (1 Toman=10 Reali).

Pierwsze tankowanie. Literek diesla kosztuje 500 lok.
Za jednego dolara USD wychodzi około 6,5 litra. To taniej niż w Ekwadorze gdzie galon (3,8 litra) kosztował 1,02 USD.

Biwak nad jeziorem Urmia Lake. W nocy strasznie wieje i zaczyna padać. Abbas nieźle zmarzł w namiocie który mu przewieźliśmy. Pierwszy raz podróżuje z grupą z własnymi autami i śpi w terenie.

2015-04-13

Wyjeżdżamy na ok. 2 tyś. m, -1 st. Słońce i spotkany struś z plecakiem. Prosi o małe selfie z Honsiem ale ma problem z trzymaniem aparatu. Robię chłopakom fotkę.

Local Hero z Mahabad. Lotnik który zginą podczas wojny z Irakiem. Straty były ogromne. Tłukli się okrutnie przez osiem lat (1980 do 1988), zginęło ponad milion ludzi.

Cały czas góry.

Przy drodze kupujemy jakąś roślinę. To jakiś rodzaj rabarbaru.

Przejeżdżamy przez Sanandadż stolicę Irańskiego Kurdystanu (Kurdystan wchodzi w skład czterech państw: Turcja, Syria, Iran i Irak).

Dalej opuszczamy Kurdystan. Na granicy prowincji zatrzymuje nas policja i spisuje paszporty.
Docieramy do Kermanszach. Zatrzymujemy się w hotelu Resalat (45 USD za trójkę ze śniadaniem).

2015-04-14

Tu wiosny prawie nie widać.

Wyruszamy w kierunku Qum/Kum.

Kolejne takowanie. Aby zatankować diesla trzeba mieć kartę do dystrybutora. Kierowcy ciężarówek mogą tankować ropę za 250 lokalesów zalitr, jest jednak limit kilku tysięcy litrów miesięcznie, potem płacą tak jak my 500 zalitr. Płacąc 250 wychodzi to ponad 13 litrów za 1 USD !

Mkniemy dalej. Dróg możemy Iranowi tylko pozazdrościć. Opłaty za autostrady są rzadkie i symboliczne.

Po drodze w Behistun oglądamy słynne inskrypcje dzięki którym udało się rozszyfrować pismo klinowe. Więcej o tym miejscu tu.

Obiad przy autostradzie. Ten ręcznik to tutejszy rodzaj chleba. Wreszcie robi się cieplej.

Sklepy z napojami.

Biwakujemy przy drodze przed Komijan. Wieje i rozbijamy się w jakichś starych ruinach.
Ognicho, grill… aż tu koło 22-giej zjawia się policja i żołnierz z kałachem.
Mieszkańcy wypatrzyli nasze poczynania. Zaniepokoiła ich grupa nieznajomych ukrywająca się za murami.
Policjant sprawdza papiery i zawartość aut. Niepokoją go moje militarne zielone skrzynki na dachu i auta chłopaków które wyglądają trochę jak małe czołgi.
My pod lufą kałacha grzeczne czekamy przy ognisku. W pobliżu tego miejsca jest jakaś baza wojskowa. Przyjeżdżają kolejne dwa auta a wśród nich żołnierz dobrze mówiący po angielsku. Atmosfera się polepsza ale nie wiedzą co z nami zrobić. Najpierw proponują abyśmy zostali do rana i wtedy podjechali do Komijan po paszporty bo muszą je skserować. W końcu po ponad godzinie każą się zwijać i jechać aż za Arak.

Po drugiej w nocy stajemy przy jakieś knajpie przy autostradzie i śpimy w autach tu.

2015-04-15

Po drodze zatrzymuje nas policja za prędkość. Przy przekroczeniu prędkości ponad 130 km/h auta zabierane są na parking. Trzeba zapłacić karę i trwa to parę dni. Nasz przewodnik Abbas coś tam ściemnia że jesteśmy znanymi podróżnikami i jak nas puszczą to przyjedzie tu dużo więcej turystów z Europy. Obiecujemy że będziemy grzeczni i jedziemy dalej.

Docieramy rano do Kum/Qum. To najświętsze miasto w Iranie, jest celem pielgrzymek szyitów. Tutaj rozpoczęła się Irańska rewolucja islamska która doprowadziła do powstania Irańskiej Republiki Islamskiej. Obalony został szach Pahlawi przez zwolenników ajatollaha Chomeiniego.

Ta ciężarówka to mobilny ATM. Nasze karty są tu bezużyteczne.

Zwiedzamy wielki meczet będący mauzoleum Fatimy al-Masumy -młodo zmarłej- siostry ósmego imama Alego al-Ridy.

Zapraszają nas do Foreign Prayers Room. Tutejszy przewodnik Ali opowiada o tym miejscu i oprowadza po meczecie. Jest nauczycielem i „księdzem”. Qom jest także dużym ośrodkiem uniwersyteckim. Modlić się można tylko po arabsku.

W wielu miejscach są tablice lub plakaty z jakimiś twarzami. To bohaterowie wojny lub męczennicy. Poniżej piątka męczenników która zginęła niedawno w Syrii. Bronili meczetu przed państwem Islamskim ISIS.

Jedziemy na pustynię Maranjab (Central Desert) za Kashan i biwakujemy za Maranjab Caravansaray. Za nami kolejne 300 km a jechaliśmy jakoś tak.

2015-04-16

Ubieramy stroje przeciwsłoneczne i ruszamy dalej.

Kręcimy się po pustyni próbując przebić się na skróty z powrotem na północ do Karawan Saraj w kierunku słonego jeziora Namak.

Obniżamy ciśnienie w oponach do 1,2. Toyka prawie nie zostawia śladów na piasku za to spalanie chwilami wzrasta do 42 l na stówę.

Im bliżej jeziora tym nawisy piaskowe są coraz większe (wieje mocno od północy). Podjeżdża lokalny przewodnik i odradza nam dalszą jazdę w kierunku jeziora.

Biwakujemy za pustynią przed górami. Nie ma tego na mapie. Przejechaliśmy ok 70 km.
To gdzieś tutaj. Wreszcie mamy czas na scrabble.

2015-04-17

Ruszamy wcześnie do Isfahan.

Ktoś tu mieszka.

W pierwszej wiosce zakupy. Na ścianie są klepsydry. Pierwsze wersy to fragmenty poezji.

Wjeżdżamy znowu w góry.

Zwiedzamy starą osadę w górach, to Abyaneh. Więcej o tym miejscu tu.

Dalej przez góry.

Obiad w starym karawanseraju.

Po południu docieramy do Isfahan. To trzecie największe miasto w Iranie.
W Iranie mieszka ponad 77 milionów ludzi. Kraj ten jest ponad pięć razy większy od Polski.

2015-04-18

Stacje za Isfahan są nieczynne i w końcu brakuje nam paliwa. Leszek z Abbasem jadą dalej i wracają z 20 litrami wachy i płynem do spryskiwaczy.

Na parkingu poznajemy kierowcę tira mówiącego po polsku.

Jedziemy do Persepolis. Biwakujemy na kempingu przy ruinach.

2015-04-19

Zwiedzamy rano Persepolis. Miasto założone przez Dariusza I w 518 roku p.n.e.
Persepolis zdobył Aleksander Wielki w 330 roku p.n.e. Pałac został wtedy spalony.

Archeologiczne prace wykopaliskowe rozpoczęto w lach 30-tych XX wieku. Odkopano wiele rusztowań używanych do wzniesienia tutejszych budowli. Na powyższym zdjęciu widać że są używane do dzisiaj.

Miasto miało własne źródło i sieć kanałów nawadniających. Dzisiaj są wyschnięte.

Tak to wygląda z góry.

I jeszcze Nekropolis.

Jakieś znajome piwo, oczywiście bezalkoholowe.

Dojeżdżamy do Sziraz. Tu mieszka nasz przewodnik Abbas.

Coraz bardziej mi się tu podoba. Mili uśmiechnięci ludzie. Bardzo często podchodzą do nas pytając skąd jesteśmy. Nasz kraj jest tu zwany Lechistanem. Na Słowo Poland kiwają głowami.
Wszędzie w zasadzie jest bardzo czysto. Nie ma takiego brudu i syfu jak w Indiach, Nepalu czy nawet Chinach.

Idziemy kupić kasty Sim do telefonów. Na umowach trzeba przybić ze trzy odciski palców.